Sprookjes. Er was eens.. sprookjes.nu

Er was eens een oude weduwnaar en zijn dochter. De oude weduwnaar hertrouwde met een oudere vrouw die een dochter had uit een vorig huwelijk .De vrouw was gek op haar eigen dochter, en  prees haar bij elke gelegenheid, maar ze veracht haar stiefdochter. Ze vond in alles wat het meisje deed wel een fout en liet haar de hele dag hard werken tot laat in de avond. Op een dag besloot de oude vrouw zich voor eens en voor altijd te ontdoen van de stiefdochter.

Ze zei tegen haar, "Neem haar ergens mee naartoe waar ik haar niet langer hoef te zien, zodat mijn oren haar niet langer hoeven te horen. En neem haar niet mee naar het huis van een familielid. Breng haar naar het bos in de bijtende kou laten haar daar. "

De oude man was bedroefd en huilde, maar hij wist dat hij niets anders kon doen; zijn vrouw kreeg altijd haar zin. Dus nam hij het meisje mee het bos in en liet haar daar. Hij draaide zich snel om en spoedde weg , zodat hij niet zijn meisje zou zien bevriezen.

Oh, het arme ding, zittend in de sneeuw, haar lichaam rillend en haar tanden klapperend! Dan kwam vadertje winter, springend van boom naar boom, op haar af.

"Ben je warm, mijn meisje?" vroeg hij.

"Welkom, mijn lieve vadertje winter. Ja, ik ben heel warm, 'zei ze, hoewel ze het koud had tot op het bot.

In eerste instantie wilde vadertje winter het leven uit haar bevriezen met zijn ijzige greep. Maar hij bewonderde het jonge meisje gelatenheid en toonde genade. Hij gaf haar een warme bontjas en donzige dekbed voordat hij wegging.

Na een korte tijd, kwam vadertje winter terug om te controleren of het meisje er nog was. "Ben je warm, mijn meisje?" vroeg hij.

"Welkom terug, mijn lieve vadertje winter. Ja, ik ben zeer warm," zei ze. En inderdaad ze had het een stuk warmer. Dus deze keer bracht vadertje winter haar een grote kist om op te zitten.

Even later keerde vadertje winter weer terug om te vragen hoe het met haar ging. Ze was heel comfortabel nu, en dit keer gaf vadertje winter haar zilveren en gouden sieraden te dragen, met genoeg extra juwelen om de kist waarop ze zat te vullen!

Ondertussen was de vader van het meisje weer teruggekeerd naar de hut. De oude vrouw vroeg aan haar man om terug te gaan naar het bos en het lichaam van zijn dochter te halen. "Breng terug wat er over is van haar", beval ze. De oude man deed wat hem werd gevraagd en ging terug naar het bos. Vol vreugde zag hij dat zijn dochter nog in leven was, gehuld in een bont jas en versierd met zilver en goud!

Toen hij thuis kwam met zijn dochter en de kist vol sieraden, keek zijn vrouw vol verbazing.
"Zadel het paard, ouwe geit, en neem mijn eigen dochter naar dezelfde plek in het bos en laat haar daar, 'zei ze met hebzucht in haar ogen. De oude man deed wat hem werd verteld.

Net als het andere meisje begon de dochter van de oude vrouw te trillen en huiver. Al snel kwam vadertje winter langs en vroeg haar hoe het met haar ging.

"Ben je blind?" antwoordde ze. 'Kun je niet zien dat mijn handen en voeten gevoelloos zijn van de kou? Ik vervloek je, ellendige oude man! "

De ochtend was al aangebroken toen de oude man bij de hut terugkeerde. Hij sliep nog maar amper of zijn vrouw vroeg terug te keren voor haar dochter, "Wees voorzichtig met het kist met de juwelen." De oude man gehoorzaamde en ging het meisje halen.

Enige tijd later. De poort naar de binnenplaats kraakte open. De oude vrouw ging naar buiten en zag haar man staan naast de slee. Ze snelde naar hem toe en duwde hem opzij en trok de deken van de slee. Tot haar schrik zag ze het lichaam van haar dochter, bevroren door vadertje winter. Ze begon te schelden en schreeuwen maar het was allemaal tevergeefs.

Later trouwde de dochter van de oude man met een buurman, kreeg kinderen en leefde gelukkig. Haar vader ging nog vaak op bezoek bij zijn kleinkinderen , en altijd herinnerende hij hen om vadertje winter altijd te respecteren.

einde